I piant sa sccheletrisan

‘ntant che ‘l suu sctarnüdis.

Ta riva i prim fulat da frec,

tai sentat all’impruvis,dre gli urec.

Ul birulat al fa la sua apariziun,

‘l vent i casctegn cumè bunbun.

In pasà i temp da tirà la zenta,

ades la gent ha l’è mai senza.

Gh’è anca qui che ga n’à trop

e par pasà ‘l temp sa fan un scpinot,

in giuvin,ma vöran diventà vec,

rüinas scvelt,mia scpecià un pez.

Borla giò i föi,l’è l’an che va,

ul casciaduu l’è turnaa a ca

e ‘l cünta sü ‘na ca da bal:

L’ha visct una legur,o l’eva un fasan?

I boscc sa tengian da mila culuur,

ogni sctagiun ga i so bei umuur.

L’an l’è scià cot,riva la fin:

Furtünaa ul pasctuur che l’ha impienii i casin !